การได้มาเกิดในบ้านเมืองอย่างประเทศไทยที่แสนจะอุดมสมบูรณ์ ทั้งทุนธรรมชาติและทุนวัฒนธรรม โดยเฉพาะได้มีโอกาสใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวงของประเทศ ที่ทำให้ได้ศึกษาเล่าเรียนและทำงานสั่งสมความรู้ จากการเดินทางท่องเที่ยวทั่วไปในราชอาณาจักรไทย จัดได้ว่าเป็นชะตาชีวิตที่ดีในระดับหนึ่ง แต่เมื่อคณะผู้บริหารประเทศชุดแล้วชุดเล่าเห็นว่าควรพัฒนาบ้านเมืองให้มีความทันสมัยทัดเทียมอารยประเทศทั้งหลาย ตามแผนพัฒนาบ้านเมืองที่วางกันมาตั้งแต่เมื่อ พ.ศ.2504 ความเจริญบางอย่างก็กลับพรากเอาคุณภาพชีวิตที่ดีและอบอุ่นไป ทำให้ผู้เขียนต้องจากบ้านเกิดเมืองนอนอย่างกรุงเทพฯ ตั้งแต่เมื่อ พ.ศ.2541 จึงเป็นที่มาของ "คำให้การชาวกรุง (เทพฯ) เก่า" เล่มนี้ ที่ประสงค์จะบอกเล่าชีวิตของคนกรุงเทพฯ ในท่ามกลางกระแสโลกาภิวัตน์ ที่เนื้อหาอาจดูปนปะคละเคล้าไปด้วยเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ อาหารการกิน วิถีชีวิต ประเพณี และการท่องเที่ยว ที่อย่างหลังคือเรื่องของการท่องเที่ยว ดูจะเป็นกิจกรรมขมวดท้ายของเรื่องราวทั้งหมด ตั้งแต่ยุคเก่าจนถึงปัจจุบัน